Ο Σαββόπουλος είχε πει ότι η Μπέλλου ήταν ροκ. Και ήταν. Όπως και οι περισσότεροι παλιοί ρεμπέτες ήταν ροκ κι ας μην άκουγαν ποτέ τους ούτε Stones ούτε Zeppelin.

 

Ροκ  σημαίνει  πολλά:  σημαίνει  αυθεντικότητα,  σημαίνει  ελευθερία,  σημαίνει  αντικομφορμισμός.

 

Ο πραγματικός ροκ τύπος είναι αυτός που πρώτα απ'όλα είναι ο εαυτός του. Είναι αληθινός. Δεν το παίζει,  δεν προσποιείται,  δεν αντιγράφει.  Γι' αυτό άλλωστε και ξεχωρίζει.  Το "δήθεν" δεν είναι ροκ!

 

Ούτε ο κομπλεξισμός είναι ροκ. Ούτε το καλάμι είναι ροκ. Γενικά ο ροκ τύπος δεν ξέρει από σύνδρομα, ούτε ανωτερότητας, ούτε κατωτερότητας.

 

Ροκ είναι αυτός που έχει κάνει την προσωπική του επανάσταση. Ζει και αναπνέει απελευθερωμένος. Απελευθερωμένος από κάθε είδος πουριτανισμού.  

 

Ροκ είναι αυτός που ονειρεύεται, που ελπίζει, που προσπαθεί, που αγωνίζεται. Όχι μόνο για την πάρτη του, για όλους. Είναι ειλικρινής, είναι φίλος, πραγματικός.

 

Ροκ είναι αυτός που θα ερωτευτεί και που θα δακρύσει. Ούτε θα ντραπεί ούτε θα το κρύψει. Έχει ευαισθησίες και αυτές αντικατοπτρίζονται στην μουσική του.

 

Ροκ είναι αυτός που έχει άποψη, έχει ιδεολογία. Όχι στα λόγια, στην πράξη. Ζει αυτά που υπερασπίζεται, δεν τα λέει για να τα πει ούτε τα γράφει μόνο για να τα παίξει.

 

Ο ροκ τύπος δεν βολεύεται, δεν ησυχάζει, δεν επαναπαύεται. Δεν είναι μέρος του συστήματος, μισεί το κατεστημένο, δεν συμμορφώνεται με τα κοινωνικά "πρέπει", χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι ζει στην παρανομία!

 

Ροκ είναι αυτός που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το όνειρό του. Όποιο και αν είναι αυτό.

 

Ροκ είναι αυτός που θα περάσει την γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο, αυτός που θα σταματήσει στο δρόμο και θα παίξει μπάλα με ένα παιδί, αυτός που θα φρενάρει για να σώσει ένα κουτάβι, αυτός που θα σου χαμογελάσει στο μετρό χωρίς να σε ξέρει. Αυτός είναι ροκ.

 

Ο πραγματικός ροκ τύπος δεν ζει για τα φράγκα. Ούτε κάνει ποζεριές. Δεν του αρέσει να αυτοδιαφημίζεται, δεν αυτοπροβάλεται. Είναι ο πλέον low profile τύπος. Γιατί ό,τι κάνει το κάνει γιατί το νιώθει, γιατί τον εκφράζει, δεν το κάνει για να δειχτεί.

 

Λίγοι "ροκ σταρς" ήταν πραγματικά ροκ στην προσωπική ζωή και στην καριέρα τους. Οι περισσότεροι ήτανε ροκ μονάχα στην μουσική τους. Αλλά αυτό και πάλι δεν είναι απαραίτητα κακό.

 

Το να είσαι ροκ σημαίνει πολλά, πολλά περισσότερα από ηλεκτρικούς ήχους και δυνατά beats. Και αυτός που είναι ροκ ποτέ δεν θα πει ότι είναι.

 

Το ροκ δεν ήταν απλά ένα είδος μουσικής. Ήταν ένα κίνημα. Ήταν και είναι ένα κομμάτι ιστορίας από μόνο του. Γι' αυτό εξάλλου αγαπήθηκε τόσο.

 

Και όλοι όσοι απλά ακούμε ή παίζουμε ροκ έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα, μέχρι να καταφέρουμε  να υποστηρίξουμε  ουσιαστικά  όλα  όσα  αυτή η  φιλοσοφία  πραγματικά πρεσβεύει.